M A V I S
Tijdens onze reis in Zuid-Afrika overleed de zuster van onze kokkie Luzille, Mavis, 32 jaar aan een maagzweer. Niet dat zij ons op de hoogte bracht van dit feit, maar ik kwam erachter doordat onze safarichauffeur Rex de volgende dag later zou komen…..
Ik liep naar de keuken om haar mijn medeleven te betuigen en vroeg haar wanneer de begrafenis was, waarop zij zei; Morgenochtend vindt het plaats, maar ik kan er niet heen omdat ik jullie ontbijt moet verzorgen…
Onbegrijpelijk…
T E L A A T
Natuurlijk zorgden onze kinderen de volgende ochtend voor het ontbijt. Samen met de chauffeur hebben Bowy, mijn dochter, en ik onze kokkie bij de begrafenis gebracht om het afscheid van haar zus bij te kunnen wonen. Helaas hebben wij de ceremonie niet mee kunnen maken omdat de Funeral Company veel eerder begon dan was afgesproken, zo gaat dat daar immers. Wel waren wij net op tijd voor de samenkomst en het sluiten van het graf.
S A M E N E T E N
Bij aankomst troffen wij de gehele gemeenschap buiten aan met uitgestalde tenten en open keukens waar het eten werd bereid en geserveerd voor alle inwoners van het dorp. Behalve de rouwende familie.. zij bleven in hun huis en werden door de familie bediend en verzorgd. Iedereen was aan het eten en ons werd ook van alles aangeboden om te proeven. Het was zichtbaar die bewuste ochtend dat hun verdriet met veel gelach gepaard ging.
S N E L
Het is de gewoonte dat de overledene vaak binnen 24 uur wordt begraven.
De Funeral Company komt met een busje, plaatst de tent en nodige stoelen voor de ceremonie en pakt de boel weer in zodra de overledene wordt begraven door de mannelijke familieleden en vrienden. De taken zijn verdeeld en het gaat er gemoedelijk aan toe.
V E R Z E K E R I N G
Zo vertelde Luzille dat zij volledig in haar eentje alle kosten moest dragen voor de uitvaart van haar zus inclusief het eten voor de dorpelingen. Nu begreep ik ook dat zij als een van de weinige een goede baan had en eigenlijk geen dag kon missen om deze kosten daadwerkelijk te kunnen voldoen.
V E R D R I E T
Na wat heen en weer geloop en handjes schudden, checkte zij of alles goed verliep en ging onze Kokkie met ons terug…. In stilte was zij trots en verdrietig tegelijk….dat kon je zien en voelen. Tranen kwamen later……
Zij was zo blij dat zij bij de begrafenis van haar zus kon zijn, wat wij de normaalste zaak van de wereld vinden, maar daar niet altijd mogelijk is als je moet werken….
Ik ben haar dankbaar dat ik mee mocht om het afscheid in hun cultuur mee te maken.
Dank je wel Luzille
